Piszę ten tekst w niedzielę wyborczą, a kiedy go czytasz, być może jest już wszystko jasne, a może przeciwnie, czeka nas dogrywka w Sądzie Najwyższym? Abstrahując przez chwilę (jeżeli to tylko możliwe), od tego, kto wygrał, a kto przegrał, ja zapamiętam z tej kampanii przede wszystkim to, w jaki sposób w tych wyborach zmobilizował się elektorat Andrzeja Dudy.
Ok. 300 roku przed naszą erą zamożny kupiec Zenon, pochodzący z Kition, wyrusza w drogę, która – jak wydawało się – miała zadecydować o jego przyszłości zawodowej. Na cel swej podróży wybiera Ateny, prężnie rozwijające się greckie państwo-miasto (polis).
W poprzednim odcinku opisałem sokratejsko-stoicką koncepcję „troski o samego siebie”, czyli epimeleia heautou (łac. cura sui). Teraz czas, aby przyjrzeć się temu, jak zastosować tę antyczną teorię w codziennej pracy w korporacji.
Jest sobotni, po dwakroć zimny, poranek w Waszyngtonie. Po pierwsze temperatura ledwie przekracza dwa stopnie Celsjusza. Po drugie od wczoraj na ekranach kin można podziwiać Cold War Pawła Pawlikowskiego.
Stoicy są spadkobiercami tradycji antycznej Grecji, w dużej mierze inspirowali się filozofią Sokratesa. Jak przypomina Tomasz Mazur w 3 odcinku swojego podcastu, w pewnym momencie stoików nazywano wręcz „sokratykami”.
Michał Wiśniewski od wielu lat z powodzeniem stosuje stoicyzm w swoim życiu osobistym, rodzinnym i zawodowym. Praktyczny charakter tej filozofii szczególnie docenił w trakcie wymagających podróży służbowych, które przez kilka ostatnich lat lat stanowiły nieodłączny aspekt jego życia zawodowego i rodzinnego. Obecnie mieszka i pracuje w Monachium. Typowym wyzwaniom, które stawia wymagająca praca w korporacji (np. relacje w wielokulturowych zespołach, łączenie pracy zawodowej z życiem rodzinnym, częste podróże służbowe), poświęca swoje autorskie blogi „Na stoickim kontrakcie” oraz „Blog pisany później”.