W poprzednim odcinku opisałem sokratejsko-stoicką koncepcję „troski o samego siebie”, czyli epimeleia heautou (łac. cura sui). Teraz czas, aby przyjrzeć się temu, jak zastosować tę antyczną teorię w codziennej pracy w korporacji.
Salve stoiku lub sympatyku stoicyzmu. Mam na imię Michał, jestem współczesnym praktykującym stoikiem. Chciałbym Ci opowiedzieć o sobie. Stoicyzmem zainteresowałem się 8 lat temu. Moja historia jest zdumiewająco podobna do tej, którą podają inni współcześni polscy stoicy. W lutym 2011 roku usłyszałem Tomasza Mazura w audycji radiowej i po tym nie było już odwrotu.
Ogromne porty lotnicze zmieniające się w małe lotniska, to uczucie, kiedy nocą oglądam miasto po raz pierwszy z wnętrza taksówki, obrotowe drzwi otwierające się wprost na stanowiska uśmiechniętych recepcjonistek. Cicho sunące windy, zepsute czytniki kart magnetycznych, pokoje przypominające malutkie mieszkania z mikroskopijnymi barami i jednorazowymi kosmetykami, przyborami do czyszczenia butów, odzieży, a czasem i resztek świadomości…
Michał Wiśniewski od wielu lat z powodzeniem stosuje stoicyzm w swoim życiu osobistym, rodzinnym i zawodowym. Praktyczny charakter tej filozofii szczególnie docenił w trakcie wymagających podróży służbowych, które przez kilka ostatnich lat lat stanowiły nieodłączny aspekt jego życia zawodowego i rodzinnego. Obecnie mieszka i pracuje w Monachium. Typowym wyzwaniom, które stawia wymagająca praca w korporacji (np. relacje w wielokulturowych zespołach, łączenie pracy zawodowej z życiem rodzinnym, częste podróże służbowe), poświęca swoje autorskie blogi „Na stoickim kontrakcie” oraz „Blog pisany później”.