utworzone przez Tomasz Mazur | Wrz 20, 2019 | Podcast, Ze stoickim spokojem
Odcinek 14
Wolność, szczęście, edukacja
W tym odcinku, łącząc ostatnie doświadczenia i przemyślenia, próbuję zestawić ze sobą trzy zagadnienia: wolność, szczęście i edukację. Odwołując się do współczesnych wydarzeń, jak Igrzyska Wolności w Łodzi czy książek, jak Nie dla zysku Marthy Nussbaum wykazuję, że nie można mówić o jednym z nich, nie odwołując się przy tym do dwu pozostałych. Do szczęścia, potrzebujemy dobrej edukacji i wolności, ale też wolność rozważamy przede wszystkim w kontekście wizji szczęścia i dobrej edukacji, wreszcie dobra edukacja to taka, która uczy jak sięgać po wolność i spełnienie w życiu.
Prowadzący i Goście
Tomasz Mazur
Literatura
Martha Nussbaum, Nie dla zysku
Martha Nussbaum, W trosce o człowieczeństwo
Isaiah Berlin, Cztery eseje o wolności
utworzone przez Tomasz Mazur | Mar 22, 2019 | Nowe Rozmyślania
Chodziłem do szkoły w latach 80., w czasach, kiedy dostęp do swobód obywatelskich i dobrodziejstw cywilizacji zachodniej był dla nas, młodych ludzi, bardzo ograniczony. Pamiętam jednak, że tak mnie, jak i moich rówieśników, nie przytłaczał jakiś szczególnie silny stres czy napięcie.
(więcej…)
utworzone przez Tomasz Mazur | Lis 30, 2017 | Blog, Nowe Rozmyślania
Uczestniczyłem niedawno w konferencji prestiżowego międzynarodowego programu edukacyjnego IBO (International Baccalaureate Organization). W konferencji brali udział przedstawiciele szkół IB z całego świata (jest ich obecnie blisko 9 tysięcy), w sumie kilkaset osób.
Znawcy edukacji uważają IB za jeden z najbardziej innowacyjnych i nowoczesnych programów edukacyjnych. Jednak kiedy jeden z mówców plenarnych, Tony Wagner (autor poczytnych książek na temat innowacyjności), wygłosił żarliwe przemówienie, w którym stwierdził, że współczesna edukacja, nawet najlepsza, w zasadzie nie przygotowuje do wyzwań współczesnego świata, zdecydowana większość słuchaczy przyjęła to z aplauzem. Według najnowszych badań sześćdziesiąt procent absolwentów dzisiejszych uniwersytetów zatrudnia się na stanowiskach nieadekwatnych do ich wykształcenia.
Nawet więc administratorzy najbardziej zaawansowanego współczesnego systemu edukacyjnego przyznają, że szkoła, w swej obecnej postaci, zasadniczo nie nadąża za szybko zmieniającym się światem. Większość z nich uważa, że powinna się zatem szybciej modernizować, być bardziej elastyczna. Niektórzy podejrzewają jednak, podobnie jak ja, że szkoła jako koncepcja uległa wyczerpaniu.
Uważam, że współczesny świat edukacyjny zmierza raczej w stronę dwupoziomowego podziału. Na pierwszym poziomie widzę powszechne kilkuletnie szkoły podstawowe, rozwijające zestaw kluczowych kompetencji, takich jak liczenie, pisanie, czytanie i kompetencje społeczne. Na drugim poziomie widzę olbrzymi zbiór kursów, oferowanych przez różnorodne instytucje, z których każdy zorientowany jest na rozwój specyficznej umiejętności czy kompetencji, której akurat potrzebuje dany osobnik na swojej drodze kariery. Do tego drugiego celu nie potrzebujemy szkoły we współczesnym znaczeniu, ale raczej „kompetentatu”, czyli instytucji kształcącej odpowiednie kompetencje.
W takie myślenie bardzo dobrze wpisuje się renesans antycznych zachodnich szkół filozoficznych, w tym stoicyzmu. Stoicyzm rozwija szereg kluczowych dzisiaj kompetencji, jak: refleksyjność, myślenie w oparciu o wartości, zarządzanie emocjami, myślenie analityczne, uważność. Wyobrażam sobie, że za dwadzieścia, trzydzieści lat będziemy mieli w Polsce liczne stoickie (i im podobne: epikurejskie, sceptyckie itp.) „kompetentaty”, cieszące się tym samym prestiżem, co obecne szkoły średnie, czy studia policealne. Instytucje takie oferowałyby kursy zorientowane na rozwój konkretnych stoickich i filozoficznych kompetencji, udzielając oficjalnych certyfikatów, które absolwent kursu mógłby pokazać swoim potencjalnym pracodawcom, a dla których taki certyfikat mówiłby o człowieku więcej, niż dzisiaj mówi dyplom poświadczający zdanie matury.
Co wy na taką wizję. To fantazja czy możliwa przyszłość?
